Η παράνοια
Διαβάζω ειδήσεις, τα νέα της ημέρας. Τα ζούμε αλήθεια αυτά που γράφουν ή γράφουν για να τα ζούμε;
Και ξαφνικά, εκεί που κάθομαι χωμένη στην πολυθρόνα πετιέται εκείνη και μου κλείνει το μάτι. Ύπουλα και σιωπηρά συστήνεται: «Παράνοια» .
Στην αρχή σε φοβίζει , μετά σε νευριάζει, σιγά σιγά απλά την αγνοείς και τέλος αρχίζεις να τη θεωρείς δεδομένη. Και αναμενόμενη. Μη σου πω ότι σου λείπει κιόλας.
Αρχίζεις όχι μόνο να αποκτάς μια περίεργη οικειότητα αλλά να ψιλοφλερτάρεις με την ιδέα της.
Καθώς το φλερτ πολύ συχνά καταλήγει στο κρεβάτι αρχίζεις να κοιμάσαι και μαζί της και άρα να ξυπνάς μαζί της. Μετά μη ρωτήσεις γιατί σ ακολουθεί στο δρόμο, στο γραφείο, στα μπαρ.
Έτσι είναι οι έρωτες, δε τους ξεφορτώνεσαι ποτέ.
Ξέρεις όμως;;; μη σοκαριστείς , αλλά κι οι άλλοι το ίδιο κάνουν .
Κι έτσι μαζεύονται πολλές μικρές παράνοιες και τα πίνουν μαζί. Και ξέρεις πώς είναι άμα τα πίνεις, λες και δυο κουβέντες παραπάνω, να τη η μεγάλη μαζική παράνοια πετιέται!
-Μα τι σ έπιασε?
-Δε ξέρω
-Κι εμένα με πιάνει αυτό.
-Είδες?
