Το γαϊτανάκι με το κλείσιμο της αξιολόγησης δεν έχει σταματήσει, θυμίζοντας πολύ έντονα τις περσινές περιπέτειες της χώρας, όταν η νέα, τότε, κυβέρνηση ΣΥ.ΡΙΖ.Α. δεν έκλεινε συμφωνία με τους δανειστές, φτάνοντας στην εξώθυρα της Ευρωζώνης. Αυτή την περιπέτεια θυμούνται όλοι τόσο εντός όσο κι εκτός Ελλάδος και προσπαθούν (;) να αποφύγουν με κάθε τρόπο. Ο πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας, γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα τι έχει να αντιμετωπίσει το επόμενο διάστημα. Η περσινή του εμπειρία τον βρίσκει προετοιμασμένο για τις κακοτοπιές που πιθανώς θα ανακύψουν στην πορεία του προς την ολοκλήρωση της αξιολόγησης. Οι επιλογές που έχει δεν είναι πολλές. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, θεωρώ πως τρεις επιλογές είναι οι επικρατέστερες:
Επιλογή Εκλογών ή Δημοψηφίσματος
Η εσωκομματική πίεση που ενδέχεται να νιώθει το κυβερνητικό επιτελείο από τα σκληρά μέτρα στο ασφαλιστικό αλλά και σε άλλα κρίσιμα νομοσχέδια που έρχονται μέχρι το καλοκαίρι, ίσως είναι καταλυτική για την απόφαση του πρωθυπουργού να ξαναστείλει την Ελλάδα σε πρόωρες εκλογές.
Δεν θα είναι η πρώτη φορά που ο πρωθυπουργός χρησιμοποιώντας την επιλογή των εκλογών, θα λύσει τόσο το εσωκομματικό του πρόβλημα όσο και το πολιτικό του αδιέξοδο εντός κι εκτός Ελλάδος, στέλνοντας μήνυμα στους δανειστές ότι παραμένει ισχυρός πολιτικά, με έρεισμα στην κοινωνία και νωπή λαϊκή εντολή για να περάσει όλα τα μέτρα ο ίδιος μαζί με ένα νέο συνασπισμό κομμάτων.
Σε αυτή την περίπτωση, θα εξεταστεί κατά πόσο μπορεί να κερδίσει εκλογές και πόσο εύκολο είναι με ανοικτά τόσα μέτωπα, η ελληνική οικονομία να αντέξει ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Τα μέχρι τώρα δεδομένα δεν προσφέρονται γι’ αυτή την επιλογή αφού ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. εμφανίζεται αποδυναμωμένος πολιτικά, χωρίς να έχει καταφέρει κάτι εξαιρετικό κυβερνητικά παρά μόνο αποσπασματικές επιτυχίες για το εσωκομματικό του ακροατήριο. Την ίδια ώρα, η σκέψη των εκλογών φαντάζει απαγορευτική όσον αφορά τις εξελίξεις στο μέτωπο των διαπραγματεύσεων.
Η επιλογή του Δημοψηφίσματος μπήκε στο πολιτικό τραπέζι από τον ίδιο τον πρωθυπουργό που το χρησιμοποίησε ως εργαλείο πολιτικής επικράτησης έναντι των αντιπάλων του. Μια ενδεχόμενη νέα προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία μόνο εργαλειακά θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί από τον Πρωθυπουργό, ο οποίος βλέποντας το αδιέξοδο προσφεύγει στον ελληνικό λαό.
Επιλογή Οικουμενικής Κυβέρνησης
Οι αρνητικές εξελίξεις στο μέτωπο των διαπραγματεύσεων μπορεί να ωθήσουν την ελληνική κυβέρνηση σε σύσταση οικουμενικού σχήματος, στα πρότυπα της Οικουμενικής Κυβέρνησης Παπαδήμου, τότε που ο Γιώργος Παπανδρέου απέτυχε να ισορροπήσει μεταξύ των δεσμεύσεων που είχε πάρει η κυβέρνηση του και των πολιτικών του υποσχέσεων. Η οικουμενική κυβέρνηση με πρωθυπουργό ένα πρόσωπο κοινής αποδοχής, με ευρεία συναίνεση, μπορεί να περάσει τα δύσκολα μέτρα που προκύπτουν από την τήρηση της συμφωνίας Τσίπρα-Δανειστών.
Μια τέτοια εξέλιξη, οδηγεί τον Αλέξη Τσίπρα εκτός εξουσίας και τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. σε ρόλο συνεργάτη άλλων πολιτικών δυνάμεων, όπως η Νέα Δημοκρατία, δημιουργώντας αναταράξεις και προβλήματα στο πρώτο κόμμα των τελευταίων εκλογών, με ανυπολόγιστο εκλογικό κόστος όποτε κι αν προκηρυχθούν εκλογές.
Συνέχιση της πορείας
Η κοινοβουλευτική πλειοψηφία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ επιτρέπει στον Αλέξη Τσίπρα με διάφορους τρόπους να ελέγξει την κοινοβουλευτική του ομάδα και να οδηγήσει με τον εταίρο του, Πάνο Καμμένο, την χώρα στο τέλος της αξιολόγησης, περνώντας όλα τα δύσκολα μέτρα από το Κοινοβούλιο.
Κάτι τέτοιο φυσικά θα δημιουργήσει κυβερνητική φθορά, ίσως και κάποιες μεμονωμένες απώλειες, αλλά πρόκειται για την πιο ρεαλιστική εκδοχή που μπορεί να έχει μια κυβέρνηση που εμφανίζεται πίσω στις μετρήσεις και έντονα αποδυναμωμένη μετά την ψήφιση των πρώτων μέτρων του νέου μνημονίου.
Ενδεχόμενη ενδοκυβερνητική ρήξη φαντάζει αβέβαια εφόσον και τα δύο κόμματα πέρασαν μέσα από μεγάλες κυβιστήσεις αλώβητα συνεχίζοντας την πορεία τους προς την εξουσία.
