Του Γιάννη Δραγασάκη*
Του Γιάννη Δραγασάκη*

Το άρθρο 6 του νομοσχεδίου, που καταθέσαμε προς συζήτηση στη Βουλή,  εισάγει μια καινούργια πρακτική, μια καινούργια ρύθμιση, η οποία αφορά τις τράπεζες και τη δαπάνη τους σε διαφημίσεις, χορηγίες, κλπ.

Η ρύθμιση, λοιπόν, προβλέπει ότι οι τράπεζες θα πρέπει να κοινοποιούν τις δαπάνες τους μέχρι τελικού αποδέκτη, είτε είναι αυτό μέσω έντυπου, όπως εφημερίδες, τηλεοράσεις, ιστοσελίδες, κλπ, είτε ιδρύματα είτε οτιδήποτε.
Επίσης, με τις τροπολογίες που έχουν κατατεθεί προβλέπονται ορισμένες διαδικασίες για την εποπτεία της εφαρμογής της ρύθμισης αυτής, καθώς και κάποιες ποινές από την Τράπεζα της Ελλάδας και την Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς.

Το πρώτο σημείο στο οποίο θα ήθελα να αναφερθώ είναι η αναγκαιότητα. Τι μας ώθησε σε αυτήν την ρύθμιση, η οποία ως θέμα μπορώ να πούμε ότι μας απασχόλησε από την πρώτη στιγμή;

Ο τρόπος λειτουργίας μέχρι τώρα των τραπεζών έχει αναδείξει μια σειρά προβλημάτων, παθογενειών πέρα από την τυπική νομιμότητα ή όχι. Το ιδιαίτερο εδώ είναι ότι η διαφημιστική δαπάνη των τραπεζών είναι μεγάλη και επομένως επηρεάζει λόγω του όγκου της και της κατανομής της όχι μόνο τις τράπεζες που διαφημίζονται αλλά και την αγορά των μέσων διαφήμισης, προβολής.

Δηλαδή οι τράπεζες μπορούν να επηρεάζουν θετικά ή αρνητικά μια ολόκληρη αγορά, που είναι η αγορά των μέσων ενημέρωσης κι επομένως να αλλοιώνουν και τον ανταγωνισμό σε αυτήν την αγορά.

Θα πρέπει να γίνει μια μελέτη από την Ένωση Τραπεζών, αν είναι δυνατόν, ή από την Τράπεζα της Ελλάδας, η οποία να αναφερθεί στο παρελθόν -ιδίως στη δεκαετία του 2000, που ήταν και μια δεκαετία μεγάλης ανάπτυξης και των τραπεζών και των διαφημίσεων κ.λπ.- και η μελέτη αυτή να βάλει σε μια στήλη τα δάνεια των τραπεζών προς εταιρείες ΜΜΕ, σε μια άλλη στήλη να βάλει τους τόκους των δανείων αυτών και σε μια άλλη στήλη να βάλει τις διαφημίσεις, γιατί οι τράπεζες που έδωσαν τα δάνεια, έδιναν και διαφημίσεις στα μέσα ενημέρωσης.

Δεν θα εκπλαγώ αν από τη μελέτη που λέω ότι πρέπει να γίνει, δούμε ότι η διαφημιστική δαπάνη για κάποια χρόνια υπερέβαινε και τους τόκους. Δηλαδή κάποιος παίρνει δάνειο, κάνει μια εταιρεία μέσων ενημέρωσης με τα δάνεια, οι τόκοι των δανείων εξοφλούνται από τη διαφήμιση που δίνουν οι τράπεζες και ο ίδιος ως μέτοχος έχει και μια υπεραξία, η οποία αυξάνεται.

Ποιο είναι τώρα το επικίνδυνο σημείο αυτού του μηχανισμού που είχε στηθεί και που συχνά λέγεται διαπλοκή κ.λπ.; Εγώ προτιμώ τον όρο ότι είναι μια μορφή καπιταλισμού, ο οποίος στηρίζεται σε διαμεσολαβήσεις είτε πολιτικής εξουσίας είτε σε άλλους τύπους διαμεσολαβήσεων. Το πρόβλημα που δημιουργείται είναι ότι όταν μειώνεται η διαφημιστική δαπάνη λόγω της κρίσης, οι επιχειρήσεις που στήθηκαν με αυτόν τον τρόπο δεν είναι βιώσιμες, οδηγούνται σε χρεοκοπία και τα δάνεια που δόθηκαν με αυτόν τον τρόπο δεν είναι και αυτά εξυπηρετήσιμα. Έτσι, λοιπόν, συσσωρεύεται το πρόβλημα, δάνεια να μην εξυπηρετούνται, εταιρείες να μην είναι βιώσιμες και αυτό όλο το σύστημα θέλει ρύθμιση.

Η δική μας παρέμβαση  είναι ένας κόκκος άμμου, θα έλεγε κανείς, σε όλον αυτόν το μηχανισμό. Δεν επιλύει το πρόβλημα. Δημιουργεί, όμως, μια συνθήκη διαφάνειας.

 

 

*Από ομιλία στη Βουλή του Γιάννη Δραγασάκη,  αντιπροέδρου της κυβέρνησης