Του Κωνσταντίνου Σιούμπουρα
Ο Μιχάλης Άλμπαν παρά την ηλικία του (34 ετών) είναι ένας έμπειρος ιατρός. Το χειρουργείο έχει γίνει δεύτερο σπίτι του αφού από τα φοιτητικά του μόλις χρόνια εργαζόταν ως βοηθός Χειρουργός. Μετά την αποφοίτηση του από την ιατρική σχολή Αθηνών (2008) και με έντονο το συναίσθημα της προσφοράς βρίσκεται στο πλευρό όσων έχουν ανάγκη σε Ελλάδα και εξωτερικό. Πρόσφατα ο κ. Άλμπαν βρέθηκε στην Ειδομένη προκειμένου να προσφέρει τις υπηρεσίες του στους ανθρώπους που ζουν κάτω από δύσκολες συνθήκες περιμένοντας το άνοιγμα των συνόρων ώστε να φθάσουν στις χώρες της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης που είναι και ο προορισμός τους. Στην Ειδομένη, όπως είπε σε αποκλειστική του συνέντευξη στο Μένω Ευρώπη(Menoeuropi).gr ο κ. Αλμπαν, ήλθε αντιμέτωπος με την ανθρώπινη εξαθλίωση και επισήμανε ότι δεν υπήρξε οργανωμένο σχέδιο εκκένωσης και μεταφοράς των ανθρώπων σε πιο αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης.
Ποια η γενικότερη εντύπωση που σχηματίσατε κύριε Άλμπαν και ποιο το ιδιαίτερο στοιχείο που σας έκανε εντύπωση κατά την παραμονή-προσφορά σας στην Ειδομένη;
Γενικότερα είμαι ένας άνθρωπος που ζει για την προσφορά. Έχω συμμετάσχει σε αρκετές ιατρικές αποστολές σε όλο τον κόσμο και έχω δει με τα μάτια μου πολλές φορές τον ανθρώπινο πόνο να ξετυλίγεται μπροστά μου.
Στην Ειδομένη ήρθα αντιμέτωπος με την ανθρώπινη εξαθλίωση. Αρκετές χιλιάδες άνθρωποι συγκεντρωμένοι στον καταυλισμό στη γραμμή των συνόρων να ζουν στην κυριολεξία μέσα στις λάσπες. Άνθρωποι χωρίς νερό, χωρίς φως, χωρίς καρέκλες, τραπέζια, μαχαιροπίρουνα, ζέστη, αλλά με κρύο, λάσπες και αρρώστιες. Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι η επιμονή αυτών των ανθρώπων παρ’ όλες τις αντιξοότητες να παραμείνουν ενωμένοι και να ελπίζουν για το αύριο.
Όλοι μαζί, νέοι, παιδιά, άτομα με κινητικά προβλήματα, μεσήλικοι να παραμένουν μέσα στις λάσπες της Ειδομένης και να ελπίζουν να ανοίξει η Ευρώπη τις πόρτες της για να τελειώσει ο εφιάλτης τους.
Ως ιατρός διαπιστώσατε ότι η παροχή (ιατρικής) βοήθειας σε μεγάλο αριθμό προσφύγων και δη παιδιών και γυναικών ήταν περισσότερο από επιβεβλημένη, λόγω συνθηκών διαβίωσης;
Η παροχή ιατρικής βοήθειας ήταν απολύτως αναγκαία όχι μόνο λόγω των απαράδεκτων συνθηκών διαβίωσης αλλά και λόγω του καιρού. Οι κακές καιρικές συνθήκες δεν βοήθησαν καθόλου την κατάσταση. Προσωπικά, όλες τις μέρες που βρέθηκα εκεί, έβρεχε και έκανε φοβερό κρύο, η πλειονότητα των ανθρώπων αυτών έπασχε από εποχικές αρρώστιες.
Δυστυχώς, η βροχή είχε γίνει ο μεγαλύτερος εχθρός για τους πρόσφυγες. Υπήρχαν μέρες που έβρεχε όλη τη νύχτα. Φανταστείτε λοιπόν αυτούς τους ανθρώπους να προσπαθούν να προστατευτούν με αδιάβροχα και με κούτες και να ζουν στη κυριολεξία μέσα σε λασπόνερα.
Ποιες οι ασθένειες που πλήττουν ιδιαίτερα τους πρόσφυγες; Διαθέτατε τα απαραίτητα μέσα για να τις αντιμετωπίσετε;
Το 90 % των περιστατικών που εξέτασα είχαν προσβληθεί από λοιμώξεις του αναπνευστικού και από ιώσεις γαστρεντερίτιδας. Μπορώ να πω ότι διαθέταμε ό,τι καλύτερο μπορούσαμε από ιατρικό εξοπλισμό και φάρμακα για να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση.
Η απουσία του κράτους κατά μεγάλο χρονικό διάστημα διαπιστώσατε ότι ήταν εμφανής;
Η προσωπική μου άποψη είναι ότι το κράτος ήταν σαφώς απροετοίμαστο και προσκολλημένο στην ιδέα του transit. Θεωρώ τεράστιο λάθος που άφησαν να συγκεντρωθούν σε ένα τέτοιο μέρος τόσοι χιλιάδες άνθρωποι. Δεν υπήρξε οργανωμένο σχέδιο εκκένωσης και μεταφοράς των ανθρώπων σε πιο αξιοπρεπής συνθήκες διαβίωσης και αυτό δυσκόλεψε κατά πολύ την κατάσταση. Όταν έχεις ένα πρόβλημα δεν αρκεί να το αναλύεις και να το βλέπεις μέρα με την μέρα να γιγαντώνεται, πρέπει να διαθέτεις οργανωμένο σχέδιο εξ αρχής. Δεν είναι λογικό να βρισκόμαστε μπροστά στο πρόβλημα μήνες τώρα και να μην έχουμε καταφέρει να εξασφαλίσουμε στοιχειώδης υποδομές έστω προσωρινής εγκατάστασης προσφύγων με αξιοπρεπής συνθήκες διαβίωσης.
Επίσης, θα πρέπει να μας προβληματίσει το γεγονός ότι οι άνθρωποι αυτοί προτιμούσαν να βουλιάζουν στα νερά της Ειδομένης παρά να μετακινηθούν σε ένα ελληνικό κέντρο υποδοχής. Οι άνθρωποι αυτοί δεν επιθυμούν να παραμείνουν στην Ελλάδα και αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό της πραγματικότητας που βιώνουμε σαν χώρα.
Διατυπώθηκαν κατηγορίες από διάφορες πλευρές για το έργο μερικών ΜΚΟ ή άλλων οργανώσεων. Ποια η άποψή σας με βάση τα όσα βιώσατε εσείς κατά την εκεί παραμονή σας;
Όλοι όσοι βρέθηκαν στα σύνορα προσπάθησαν να δώσουν ό,τι καλύτερο ήταν ανθρωπίνως δυνατόν. Δεν μπορώ να εκφέρω άποψη και το έργο των ΜΚΟ στην Ειδομένη. Ωστόσο, η προσωπική μου άποψη με βάση την παραμονή μου εκεί και με βάση τα όσα βίωσα είναι ότι όλοι προσπαθήσαμε για το καλύτερο.
Προσωπικά άφησα πίσω μου γυναίκα και παιδί 2 χρονών. Δεν θα μπορούσα να κάθομαι στην Αθήνα και να βλέπω από την τηλεόρασή μου όλη αυτή την εξαθλίωση. Νομίζω ότι όλοι έχουμε χρέος να προσφέρουμε στους συνανθρώπους μας. Είναι πολλοί εκείνοι που άφησαν τα σπίτια τους για να πάνε στην Ειδομένη και να προσφέρουν από κοντά τις υπηρεσίες τους και άλλοι πολλοί που έστειλαν πράγματα και είδη πρώτης ανάγκης από το υστέρημα τους. Αυτό λέγεται ανθρωπιά και αλληλεγγύη …και ευτυχώς οι λέξεις αυτές βρίσκoνται στο DNA του κάθε Έλληνα.
