Όταν τα μετράς σου φαίνονται πολλά. Όταν τα θυμάσαι σου φαίνονται λίγα. Όταν τα ζυγίζεις…βαριά ή ελαφριά, ανάλογα τη μέρα και το πώς ξύπνησες. Τα χρόνια .
Πώς είναι όταν έχεις κλείσει τα –αντα αλλά δε μπορείς να προσδιορίσεις σαν ποια ακριβώς  –αντα αισθάνεσαι ; αυτά που έχεις κλείσει ή αυτά που έρχονται και σε έχουν ήδη τρομοκρατήσει αρκετά ώστε να νομίζεις ότι τα χεις κιόλας ζήσει ;

Είναι οι άλλοι που θυμούνται ασήμαντα πράγματα γιατί είναι προικισμένοι με μαγικές κι υπερφυσικές δυνάμεις , ή είσαι εσύ που ο εγκέφαλός σου κάνει αυτόματα delete ευθαρσώς και χωρίς να σε ρωτήσει σε ό,τι κάνει κέφι ;
Είναι κάποιο κοντέρ που μηδενίζει αναμνήσεις με την ίδια ευκολία που μηδενίζονται τα χιλιόμετρα ;
Ως συνήθως η απλότητα δεν ήταν ποτέ το φόρτε σου.

Το χρυσόψαρο που στην αρχή δε συμπαθούσες , μετά που έμαθες ότι η μνήμη του διαρκεί όσο μια στροφή στη γυάλα ένιωσες πολύ καλύτερα με τον εαυτό σου κι αποφάσισες να το κρατήσεις. Όχι επειδή το λυπήθηκες, επειδή έτσι δε θα λυπόσουν τον εαυτό σου, γιατί εκείνο θα σου θύμιζε ότι υπάρχουν και χειρότερα.

Βέβαια αυτό δεν είναι επιχείρημα, γιατί εσύ δε μπορείς να συγκρίνεσαι με ένα χρυσόψαρο, για τους ίδιους λόγους που δε μπορείς να συγκρίνεσαι και με ένα κοάλα! Αλλά μπροστά στον τρόμο ότι τα κύτταρα της φαιάς σου ουσίας μετουσιώνονται σε ζωσμένους με εκρηκτικά καμικάζι και αυτοαπειλούνται με μαζική αυτοκτονία, η σύγκριση με οτιδήποτε λιγότερο τρομακτικό όπως ένα χρυσόψαρο μοιάζει ότι καλύτερο θα μπορούσε να σου συμβεί.

Φταίει η ηλικία σου ή η κούρασή σου που αρνείται το μυαλό σου να θυμηθεί ;
Μήπως δε φταίει κανείς ;

Ποιος ξέρει….Ούτε καν εσύ!