‘Eχετε σκεφτεί ποτέ, γιατί χρειάζεται οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση να διαπραγματεύεται με ξένες επικυριαρχίες τις πολιτικές που θέλουν εκείνες, αντί να κυβερνάει η ίδια, εφαρμόζοντας όλες τις πολιτικές που συμφέρουν τους πολίτες της χώρας;
Το ερώτημα είναι ρητορικό επειδή η απάντηση είναι αυτονόητη: Επειδή καμία ελληνική κυβέρνηση δεν εφαρμόζει πολιτικές που συμφέρουν τους πολίτες, αλλά πολιτικές που συμφέρουν τις κομματικές πελατείες της. Είτε οι πελατείες αυτές είναι οικονομικών συμφερόντων είτε είναι συντεχνιακών μειοψηφιών. Φυσικά, και τις δυο.
Επομένως, κάθε συζήτηση για τρόικες και μνημόνια και μέτρα και χρέη και αξιολογήσεις και τα συμπαρομαρτούντα δεν έχει κανένα μακροπρόθεσμο νόημα και καμιά αία για το μέλλον της χώρας.
Επειδή, αντί να βλέπουμε την αρρώστια ασχολούμαστε με τα συμπτώματα, έχοντας παραμυθιαστεί ότι αυτά είναι η αρρώστια.
Η αρρώστια είναι ο τρόπος που το ελληνικό κομματικό σύστημα βλέπει και δρα. Αν δεν αλλάξει αυτό δεν θα αλλάξει τίποτε. Ή μάλλον, θα αλλάζει η ζωή μας προς το χειρότερο.
Και θα είμαστε διαρκώς μια χώρα υπό κατοχή, ένα «αποτυχημένο κράτος» όπως καθορίζεται από την πολιτική οικονομία, για το οποίο, στη συνείδηση όσων δε ξέρουν τι θα πει ευθύνη, θα φταίνε πάντα οι ξένοι. Για το ποιος ανοίγει την πόρτα στους ξένους, κουβέντα.
Αντί να αναλίσκεται λοιπόν σε σκιαμαχίες ο λαός, καλά θα κάνει να μάχεται να απαιτεί δημοκρατικές και όχι πελατειακές κυβερνήσεις. Αυτός θα πρέπει να είναι ο πρώτος αγώνας του.
