Έξι χρόνια συμπληρώνονται τούτες τις ημέρες από την επισημοποίηση της μεγάλης οικονομικής κρίσης με την αποδοχή του πρώτου Μνημονίου και με το περιβόητο διάγγελμα του Γιώργου Παπανδρέου από το ακριτικό Καστελόριζο.
Τα μνημόνια έκτοτε διαδέχονταν το ένα το άλλο, όπως πρωθυπουργοί και κυβερνήσεις, συνοδευόμενα από πλήθος ανεπαρκών, αναποτελεσματικών και ανεφάρμοστων στις περισσότερες των περιπτώσεων μέτρων.
Βρισκόμαστε στο τρίτο Μνημόνιο, που μας το έφερε τώρα η πρώτη φορά αριστερά κυβέρνησή μας και κατά τα φαινόμενα οδεύουμε προς το τέταρτο. Με τη χώρα ασταθή , την οικονομία της σε εξαθλίωση, την κοινωνία να υποφέρει, και το πολιτικό μας σύστημα να κλονίζεται συθέμελα. Και δυστυχώς στην παρούσα περίοδο η κυβέρνηση δείχνει διστακτική και ανήμπορη. Διστάζει, δεν αποφασίζει, ροκανίζει διαρκώς χρόνο και δυνάμεις και ποντάροντας σε μια ατελέσφορη και απολύτως προβληματική πολιτική διαπραγμάτευση καταφεύγει σε διχαστικούς αντιπερισπασμούς με σκοπό να καλύψει την πολύμηνη αναποφασιστικότητα και τη διαρκή ταλάντευσή της.
Το επόμενο διάστημα ως το Πάσχα είναι κρίσιμο. Αν διαρκέσουν η ταλάντευση και η αναποφασιστικότητα, αν δεν κλείσει η αξιολόγηση εγκαίρως, οι συνθήκες διαπραγμάτευσης με τους πιστωτές θα χειροτερεύσουν και ταυτόχρονα θα αναβιώσουν τα δυστυχή σενάρια του περσινού καλοκαιριού.
Όμως οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ γνωρίζουν ότι αυτή τη φορά δεν θα υπάρξουν καν διαθέσιμοι διαμεσολαβητές. Τα μηνύματα έχουν σταλεί, τα γνωρίζουν τόσο στην κυβέρνηση όσο και στην αντιπολίτευση . Αν δεν βρει πεδίο συνεννόησης με εταίρους και δανειστές η Ελλάδα θα αφεθεί στην κυριολεξία στην τύχη της. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη θέση της στον κόσμο.
