Η κυβέρνηση είναι φανερό ότι αναζητά ένα βολικό για την ίδια πεδίο, προκειμένου να αποσπάσει την προσοχή της κοινής γνώμης από τα επώδυνα μέτρα που ψήφισε κατ εφαρμογή του νέου μνημονίου που υπέγραψε. Το πιο βολικό πεδίο για αυτήν, με βάση τη γνωστή πλέον τακτική επικοινωνιακής διαχείρισης των προβλημάτων που ακολουθεί, είναι οι πολυσυζητημένες θεσμικές αλλαγές. Έτσι επιλέγει μια μέρα με συμβολική σημασία την 24η Ιουλίου, όπως ανακοίνωσε προκαταβολικά, να παρουσιάσει τις προτάσεις για αναθεώρηση του συντάγματος και τον εκλογικό νόμο.
Πριν καν ανακοινώσει τις όποιες προτάσεις φρόντισε όμως η κυβέρνηση να υπονομεύσει τη διαδικασία. Η δήλωση της κυβερνητικής εκπροσώπου ότι είναι πιθανόν οι προτάσεις για συνταγματική αναθεώρηση να τεθούν ,με τη διαδικασία του δημοψηφίσματος, στην κρίση του λαού προκάλεσε και δικαίως την οργισμένη αντίδραση όλης της αντιπολίτευσης. Πρώτα από όλα γιατί το Σύνταγμα προβλέπει δυο συγκεκριμένους τύπους δημοψηφίσματος στους οποίους δεν περιλαμβάνεται το συνταγματικό δημοψήφισμα. Δεύτερον γιατί η διαβούλευση με την κοινωνία και τα κόμματα δεν υποκαθιστά το ρόλο της αναθεωρητικής Βουλής.
Έχει αποδειχθεί από πρακτικές του παρελθόντος, ότι όταν οι θεσμικές αλλαγές συντελούνται με βάση συγκυριακές πολιτικές και κομματικές σκοπιμότητες πολύ γρήγορα αποδεικνύονται ατελέσφορες και προβληματικές, ενώ ουκ ολίγες φορές καταλήγουν σε βάρος των εμπνευστών τους.
Η επιβεβλημένη πράγματι αναθεώρηση του Συντάγματος δεν μπορεί να μετατραπεί σε ένα ακόμα επικοινωνιακό παιγνίδι, για να καλύψει τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η κυβέρνηση. Πολύ περισσότερο δεν επιτρέπονται αντιδημοκρατικές και αντισυνταγματικές μεθοδεύσεις, στις οποίες τελικώς δεν φαίνεται να καταλήγει η κυβέρνηση, αν κρίνουμε από την αντίδραση του Μαξίμου στις δηλώσεις της κυβερνητικής εκπροσώπου.
Αρκετά πάντως πληρώσαμε ως τώρα τα παιγνίδια με τα δημοψηφίσματα για να καλυφθούν οι «μεταστροφές» . Δεν χρειάζεται να ευτελίσουμε και το Σύνταγμα..
